Vrijmetselarij
Mensen horen letterlijk verschillende dingen, de ene weet het beter te verwoorden dan de ander (als dat zo is?), mensen associeĢren totaal verschillend, en zelfs binnen families herinneren naasten gezamenlijke gebeurtenissen als totaal verschillend.
De gedachte die ik hier probeer over te brengen was een chemisch proces in mijn brein dat via mijn ruggengraat op en neer is gestuiterd om er woorden van te vormen die ik door de ruimte kan laten gaan. De ruimte tussen u en mij.
U moet dan dat met uw ogen als woorden ontvangen, om dat dat weer op en neer te laten gaan via uw ruggengraat, om er zo een chemisch proces van te maken in uw brein. De breinen van ons die ook nog eens uit allemaal gespecialiseerde delen bestaan die weer elkaar moeten vinden. Onmogelijk!
Ik neem mij voor, zei een psychiater tegen mij, om bij elke ontmoeting ervan uit te gaan dat ik de ander nooit zal leren kennen of begrijpen. Als basis van de zoektocht naar verbinding.
Dat uitgangspunt zorgt ervoor dat je open blijft staan, dat je niet over een kam scheert, dat je niet generaliseert. Je kan zaken dan specifiek maken, je elke keer weer verwonderen en de ander echt waarderen. Diversiteit als absolute waarde.
De natuur streeft er continu naar, omdat het weet dat dat de beste overlevingsstrategie is. En wij zijn ook natuur! Onze behoefte, we zijn een groepsdier immers, om verbonden te zijn (het is zelfs het streven in de vrijmetselarij) is dan ook geen vanzelfsprekende.
Wel zullen we er alles aan doen, immers alleen kunnen we niet leven. Ook al lijkt dat met het lawaai van de media, de legio genotsmiddelen ter afleiding, de onmetelijke rijkdom die we hebben verworven, soms een optie.
Daarom zijn waarschijnlijk die uit de hand gelopen communicatiemiddelen zo belangrijk geworden, daarom laten we ons beroeren door verhalen van over de hele wereld, daarom kiezen we allemaal iets om in te geloven, waar of niet waar. Daarom wellicht vechten we onderling om elkaars waarheid.
Emoties spelen een belangrijke rol in het toetsen van verhalen. Wat roept het bij je op, en is dat betrouwbaar? Ik zou zelf zeggen dat emoties ongeleide projectielen zijn, en eerder onderscheidend dan verbindend. Ze dienen ons tot nut, ze maken ons mooi en interessant, en we kunnen er niks aan doen.
Ik neem dan ook geen verantwoordelijkheid voor mijn emoties. Ik koester ze, ik moet ermee leven en er van leren.
Wel wil ik verantwoordelijkheid nemen voor mijn gedrag. De mogelijkheden van deze wereld geven mij niet alleen die ruimte, maar ook de plicht. Iemand zijn of haar eigen waarheid gunnen, ik hoef niet meer primair te reageren op boosheid in het verkeer, ik hoef niet angstig te zijn in deze wereld die nog nooit zo veilig is geweestā¦.
Wat helpt ons? Oefening baart kunst. De vrijmetselarij helpt mij daar enorm mee. Door deel te nemen aan ritualen die gaan over hoop, door verhalen aan te horen, en met elkaar te spreken over hoe we denken dat de wereld in elkaar steekt, door met elkaar te eten en drinken en elkaar te steunen zonder aanziens des persoons.
Maar belangrijker misschien nog wel is de oefening die op straat ligt, voor het oprapen. Laaghangend fruit als je familie en je buren en gezamenlijke doelstellingen als het milieu, of wat moeilijker, het aanspreken van iemand waar je emoties van zeggen er met een boog omheen te lopen.
Je stem laten horen daar waar je eigenlijk bang bent voor de gevolgen. Eten en drinken (brood breken) met wildvreemden, niet om ze te leren kennen, maar om de onderlinge band van menselijkheid te onderstrepen.
Dit alles past mooi bij de traditie van de jaarwisseling. Bewust maken dat er een tijd voorbij is, een mogelijkheid voor resetten en de mogelijkheid om met wijsheid, kracht en schoonheid bezig te gaan in de komende tijd.
Bewust van onze emoties, en verantwoordelijk voor onze daden en de lust om er een mooie wereld van te maken.
Ik wens u allen een gelukkige nieuwe tijd!
Gerrit Blom
Voorzittend meester