Vrijmetselarij
Elk jaar bergt de belofte van nieuw leven in zich, een nieuwe reis in de tijd om nieuwe grenzen te overschrijden. Pure hubris natuurlijk, maar daarin vindt de mens zijn glorie: het onbereikbare na te streven in wetenschap en kunst, zichzelf te buiten te gaan in een poging de grenzen van lichaam en geest te overschrijden.
Als we tot het uiterste durven te gaan, wordt ons soms een blik gegund op wat zich buiten ons bereik bevindt, maar wij blijven bewoners van dit mensenland aan deze zijde van de rivier waarvan de godenkust blinkt aan de overzijde.
Hoezeer we de elementen ook meester denken te worden, verworven zekerheden worden steeds opnieuw onderuit gehaald, met wel of niet een economische crisis, met Arabische lentes, met terroristische aanslagen, met een voortwoekerende oorlog in het Midden-Oosten. Menselijke orde is nooit meer dan een wankel evenwicht.
Wie goden, geld, moraal en menselijke relaties niet ziet voor wat ze zijn, hulpmiddelen om orde te scheppen in de chaos, denkt al snel de zaken goed op een rijtje te hebben. Zo iemand maakt de werkelijkheid onschadelijk door zich te verschansen in vermeende waarheden, in vreemdelingvijandigheid, in de veilige haven van een ‘gated community’ als Park Bloeyenstein of in het Verloren Land van Ot en Sien en Dik Trom – ‘Binnenkort in dit theater’. Maar de cocon van materiële welstand, gezin en Nederlanderschap blijkt maar al te vaak een zelfverkozen gevangenschap te zijn.
Kom, laten we de rest van dit jaar vleugels geven, als Daedalus en Icarus. Wie zich niet durft te verheffen op de wiekslag van de verbeelding, loopt minder kans neer te storten, maar wordt ook geen blik over de horizon gegund.
Willem Verstraaten